Ze kijkt naar me. Met een troebele blik in haar ogen. 

“Het gaat wel”, zegt ze.

Haar probleem is er eentje dat niet zomaar op te lossen valt. Zij kan alleen maar leren ermee om te gaan. 

Ik kan alleen maar erbij blijven. Misschien, net de juiste vraag stellen. Zodat ze “het gaat wel” kan laten varen. Zodat ze zich kan overgeven aan de zwaarte van het verdriet. 

Het is even stil. We kijken elkaar aan, intiemer kan een moment bijna niet zijn. Ik zeg iets. Blijkbaar het juiste. Ze barst in tranen uit. 

Ze geeft zich over en ze laat de tranen stromen. Een hand over haar ogen, alsof het verdriet het daglicht niet mag zien. 

Ze ademt. Ze neemt haar hand weg en kijkt naar de vloer. 

Het is even stil. We kijken elkaar aan, intiemer kan een moment bijna niet zijn. 

De troebele blik hebben we weggespoeld. Samen, hebben we die ingeruild voor heldere pijn.